Pęcherzyca liściasta może występować w postaci rumieniowatej (pemphigus erythematosus) opryszczkowatej (p. herpetiformis), która jednak może być niekiedy również odmianą pęcherzycy zwykłej. pęcherzyca liściasta, toczeń krążkowy, zapalenie naczyń skórnych, reakcje polekowe, oparzenia słoneczne. Odbarwienie lusterka nosowego leczenie i rokowanie. Brak jest specyficznego leczenia, a choroba ma charakter jedynie kosmetyczny i nie wpływa na komfort życia zwierzęcia. U dziadka był wczoraj dermatolog i stwierdził tą chorobę , ma skierowanie do szpitala ale nie ma miejsca na dermatologi. Pęcherzyca 24.04.08, 21:40 Ten tekst przeczytasz w 3 min.. Pęcherzyca jest ostrą lub przewlekłą chorobą pęcherzową skóry o podłożu autoimmunologicznym. W przebiegu tego schorzenia, na skutek nadmiernej i nieprawidłowej aktywności układu odpornościowego, dochodzi do powstawania samoistnie pękających pęcherzy w obrębie skóry i błon śluzowych. 2014-05-07 - Odkryj należącą do użytkownika Na psim tropie Blog o psach tablicę „Choroby psów” na Pintereście. Zobacz więcej pomysłów na temat choroba, golden retrievery, szczeniaki boksera. Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd. Jedną z oznak zdrowia naszych zwierząt, na którą każdy człowiek zwraca uwagę jest wygląd okrywy zewnętrznej czyli inaczej mówiąc skóry i jej wytworów. Nie trzeba … Czytaj dalej ten choroby skórne Są jedną z najbardziej przerażających patologii przez psich opiekunów. Nie tylko pogarszają wygląd fizyczny zwierzęcia, ale mogą również znacznie obniżyć jego jakość życia, zagrażając w niebezpieczny sposób jego zdrowiu. Wiadomo, że ogólne postępowanie w chorobach skóry jest dość skomplikowane, ponieważ wiele zmian skórnych jest podobnych, co może dezorientować ludzi. W wielu przypadkach rozwój choroby utrudnia jej wczesne rozpoznanie, a gdy opiekun dowie się o tym, weterynarzowi trochę trudniej jest przeprowadzić szybkie i skuteczne rozwiązanie. W tym artykule AnimalWised opowiemy o bardzo popularnej w medycynie weterynaryjnej chorobie skóry, która nosi nazwę „pęcherzyca”. Poznaj wszystkie informacje na temat pęcherzyca u psów, objawy i leczenie. Co to jest pęcherzyca u psów? Kompleks pęcherzycy to autoimmunologiczna choroba skórna (nadwrażliwość typu II), charakteryzująca się występowaniem pewnych zmian, które zazwyczaj są bardzo zróżnicowane. Zmiany mogą wahać się od pęcherzykowych / krostkowych (pęcherze i krosty) do nadżerkowych / wrzodziejących (wrzody). Jest to choroba rzadka, ale jest szeroko badana ze względu na jej chorobą autoimmunologiczną, w testach tkankowych przeprowadzanych w celu potwierdzenia patologii zostaną docenione przeciwciała, które w tym przypadku tracą swoją funkcję i atakują zdrowe komórki i tkanki cielesny. Dlatego też, jeśli zaatakowane przeciwciała znajdują się w głębszych warstwach skóry, choroba objawi się w poważniejszy sposób. Należy zauważyć, że w niektórych przypadkach może to mieć również wpływ na tkankę dziąseł. Najbardziej związanym z pęcherzycą objawem jest akantoliza, którą definiuje się jako oddzielenie i pęknięcie komórek skóry z powodu złogów przeciwciał znajdujących się w ich posiadaniu. Rodzaje pęcherzycy u psów W zależności od zmian, które powoduje, pęcherzycę u psów można sklasyfikować w następujący sposób: pęcherzyca liściasta: w tym typie pęcherzycy przeciwciała odkładają się w najbardziej zewnętrznych warstwach skóry, więc najczęściej widzimy zmiany powierzchowne. Jest to najczęstszy rodzaj pęcherzycy u psów. pęcherzyca rumieniowata: W tym przypadku urazy są zwykle łączone. Obserwuje się powierzchowne zmiany, takie jak pęcherzyca liściowata, ale w niektórych miejscach owrzodzenia są głębsze. Pęcherzyca zwykła: Ten rodzaj pęcherzycy powoduje głębsze i znacznie poważniejsze wrzody. Zwykle jest bardziej bolesny i bardzo charakterystyczny. Wegetatywna pęcherzycaJest to najrzadsza forma pęcherzycy i opisano, że dotyka tylko psa. Jest dość podobny do pęcherzycy zwykłej, ale zmiany są mniej nasilone. Oznaki i objawy pęcherzycy u psów Oznaki, które widzimy na poziomie skóry, można również różnicować w zależności od wielu czynników. Rodzaj występującej pęcherzycy oczywiście ma wpływ, ale stan odporności pacjenta odgrywa fundamentalną rolę w pogorszeniu się jego skóry. Wiek, rasa i stan odżywienia zwierzęcia są bardzo ważnymi czynnikami w postrzeganiu rozwoju choroby. Znaki i objawy pęcherzycy u psów według ich typów są następujące: Objawy pęcherzycy liściastej u psów Zwykle z tym typem pęcherzycy u psów dotyczy to uszy, opuszki i głowa, chociaż zwykle obserwuje się również zmiany uogólnione. Znaki to: Łuski, powierzchowne owrzodzenia, krosty, zaczerwienienia skóry. Nieprawidłowy wzrost poduszek. Wypełnione płynem worki lub torbiele na skórze. Ból, gorączka, ogólne złe samopoczucie, chromanie z powodu uszkodzenia poduszek. Zdjęcie przedstawia przypadek pęcherzycy liściastej. Objawy pęcherzycy rumieniowej u psów Oprócz wszystkich zmian pęcherzycy liściastej, pęcherzycę rumieniowatą można różnicować przez utrata koloru ust. Podobnie, uogólnione pogorszenie na ogół nie występuje w tym typie pęcherzycy, bardziej wpływając na okolice głowy i uszu. Objawy pęcherzycy zwykłej u psów Jak wspomnieliśmy wcześniej, ten rodzaj pęcherzycy to jest najpoważniejsze ze wszystkich. Owrzodzenia mają tendencję do rozprzestrzeniania się praktycznie na całą skórę psa i pogłębiają się, dlatego towarzyszą im wyraźne objawy depresji u pacjenta, oprócz: Gorączka. Depresja. Anoreksja. Utrata apetytu (zwłaszcza jeśli zwierzę ma zmiany w jamie ustnej). Wtórne infekcje bakteryjne. Nadmierne swędzenie Objawy wegetatywnej pęcherzycy u psów Ten typ pęcherzycy psów ma niewiele lub nie ma żadnych objawów ogólnej choroby. Zmiany są zwykle ropiejące i w większości przypadków nie dotyczą jamy ustnej. Czy pęcherzyca u psów jest zaraźliwa? Nie, ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, pęcherzyca u psów to nie jest zaraźliwe. W tym momencie należy pamiętać, że jest to patologia skóry, która pojawia się, ponieważ niektóre przeciwciała przestają pełnić swoją funkcję polegającą na atakowaniu zdrowych komórek i tkanek. Dlatego nie ma możliwości zarażenia. Diagnoza pęcherzycy u psów Rozpoznanie tej choroby skóry opiera się na prawidłowym wywiadzie i egzaminy laboratoryjne, ponieważ urazy skóry mogą mieć wiele przyczyn. Lokalizacja zmian może prowadzić weterynarza prawidłowo i może mieć pęcherzycę w ramach diagnozy przypuszczalnej, ale ostateczna decyzja przechodzi przez laboratorium. ten biopsja skóry, a także użycie lampy Wooda, artefaktu, który służy do wykluczenia chorób związanych z grzybami u psa. Nawet jeśli widoczna jest tylko zmieniona skóra, weterynarz może uzyskać więcej informacji o swoim pacjencie, wykonując pełną hematologię. Istnieją dwa bardzo ważne testy, jeśli chodzi o diagnozowanie chorób pochodzenia immunologicznego i które stosuje się, gdy pęcherzyca wchodzi do wstępnej diagnozy. Testy te (bezpośrednia immunofluorescencja i immunohistochemia) pozwalają nam z całą pewnością stwierdzić, czy w tkance występują złogi immunoglobulin, co znacznie pomogłoby lekarzowi weterynarii w postawieniu ostatecznej diagnozy. Jak leczyć pęcherzycę u psów? – Leczenie Do tej pory istnieje wiele kontrowersji w leczeniu pęcherzycy u psów, jednak nie ma wątpliwości, że terapie immunosupresyjne są to najbezpieczniejsze trasy używane przez weterynarzy. Istnieje kilka farmakologicznych strategii zwalczania chorób o podłożu immunologicznym i glukokortykoidy Są to te, które zyskały największą sławę w tej dziedzinie, są to preferowane leki na pęcherzycę u psów. Oprócz ustalenia terapii immunosupresyjnej należy wziąć pod uwagę, czy zmiany nie powodują wtórnych infekcji, które należy leczyć antybiotyki w zależności od przypadku. Istnieją doniesienia, że ​​niektórzy pacjenci z pęcherzycą mogą wymagać leczenia podtrzymującego przez całe życie. Podobnie to specjalista określi, jak leczyć rany powstałe na skórze przez chorobę. Ten artykuł ma jedynie charakter informacyjny, w nie mamy uprawnień do przepisywania leczenia weterynaryjnego ani postawienia jakiejkolwiek diagnozy. Zachęcamy do zabrania pupila do weterynarza w przypadku pojawienia się jakiegokolwiek dolegliwości lub dyskomfortu. Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Pęcherzyca u psów – przyczyny, objawy i leczenie, zalecamy przejście do naszej sekcji Problemy ze skórą. Często występujące u psów i kotów choroby tła alergicznego ( atopowe zapalenie skóry) i część chorób autoimmunologicznych (toczeń rumieniowaty, pęcherzyca liściasta) są dobrze znane. Obok nich występują inne choroby skóry tła immunologicznego, toczeń pęcherzykowy, pemfigoid czy immunologiczne zapalenie naczyń skóry, które diagnozowane są rzadziej i w związku z tym nie są tak powszechnie znane. IMMUNOLOGICZNE ZAPALENIE NACZYŃ Immunologiczne zapalenie naczyń jest chorobą bardzo rzadko występującą u psów i kotów. W jej przebiegu dochodzi do zapalenia i następnie zniszczenia naczyń krwionośnych. W większości przypadków zapalenie naczyń ma charakter immunologiczny. Przyczyną jest nadwrażliwość typu 3 (tworzenie kompleksów antygen-przeciwciało w ścianach naczyń krwionośnych), chociaż w początkowym okresie choroby możliwy jest udział nadwrażliwości typu natychmiastowego. W dalszym przebiegu dochodzi do aktywacji dopełniacza, a następnie nacieku granulocytów obojętnochłonnych. Przyczyny powstania reakcji immunologicznej są różnorakie. Mogą obejmować: czynniki zakaźne (bakterie, prątki, wirusy, riketsje, grzyby), nowotwory, leki (ivermektyna, itrakonazol, cymetydyna, febendazol), dodatki żywieniowe (alergia pokarmowa), leki zawierające przeciwciała (surowica), a także choroby kolagenu naczyń (np. toczniowe zapalenie naczyń i zapalenie naczyń związane z reumatoidalnym zapaleniem stawów). W części przypadków nie można ustalić przyczyny rozwoju zapalenia naczyń, więc są one traktowane jako idiopatyczne [16, 11]. Objawy kliniczne Najczęściej pierwszymi objawami klinicznymi są wybroczyny i obrzęki. W dalszej kolejności dochodzi do formowania dobrze odgraniczonych wrzodów i martwicy skóry. Wykwity te lokalizują się na dystalnych częściach kończyn, małżowinach usznych, wargach, ogonie oraz płytce nosa. Możliwe jest też ich powstawanie w miejscach wyniosłości kostnych [20]. Wraz z objawami związanymi ze skórą możliwe jest wystąpienie objawów ogólnych, jak gorączka czy brak apetytu. U psów rasy shar pei opisywano szczególnie ciężkie przypadki choroby, przebiegające z tworzeniem wybroczynowych grudek, plamek i płytek oraz silnym obrzękiem, a w dalszej kolejności z martwicą skóry, obejmującą duże jej obszary. Choroba stanowiła zagrożenie dla życia zwierzęcia [12]. Rozpoznanie Do postawienia rozpoznania niezbędne jest badanie histopatologiczne. Do wykonania bioptatu powinno się wybierać świeże miejsca wystąpienia zmian. Wskazane jest wykonanie licznych bioptatów. W preparatach widoczne jest zapalenie okołonaczyniowe, złożone z granulocytów obojętnochłonnych. Naciek może mieć charakter leukocytoklastyczny lub nieleukocytoklastyczny. Leukocytoklastyczny naciek złożony jest ze zdegenerowanych neutrofilów (nuclear dust), lokalizujących się wokół naczyń krwionośnych. Zwykle nie jest złożony wyłącznie z granulocytów obojętnochłonnych, ale również z granulocytów kwasochłonnych, limfocytów, histiocytów i komórek plazmatycznych [6]. Możliwe jest występowanie martwicy naskórka i uszkodzenie komórek barwnikowych [20]. Leczenie W leczeniu stosuje się leki przeciwzapalne, jak glikortykosteroidy (prednison – 1 mg/kg sulfasalazynę (25 mg/kg pentoksyfilinę (10-15 mg/kg Leczenie jest zwykle długotrwałe, prowadzone przez co najmniej 6 tygodni [16]. PĘCHERZYKOWY SKÓRNY TOCZEŃ RUMIENIOWATY OWCZARKÓW SZETLANDZKICH I OWCZARKÓW COLLIE We wcześniejszych publikacjach choroba ta pojawia się pod nazwą: idiopatyczne wrzodziejące zapalenie skóry owczarków collie i szetlandzkich. Problem ten traktowany był też jako wariant typowego dla wymienionych ras zapalenia skórno-mięśniowego. Nazwa, pod którą obecnie występuje choroba, została zaproponowana przez Jacksona i Olivrego w roku 2001 [10]. Do choroby predysponowane są zwierzęta w wieku dojrzałym. W patogenezie istotne jest powstanie przeciwciał, skierowanych przeciwko jednemu lub kilku ekstrahowanym antygenom jądrowym (ENA). Tego typu przeciwciała wykrywane są u znacznego odsetka zwierząt chorych (od 73% do 82% przypadków). Badanie z zastosowaniem bezpośredniej immunofluorescencji wykazało osadzanie się immunoglobulin przyczepionych do połączeń skórno-naskórkowych (w 50% przypadków) lub też do cytoplazmy korneocytów (43% przypadków) [9]. Ponadto w bioptatach skóry stwierdzono zapalenie skóry na granicy naskórka i skóry właściwej (interface dermatitis). W obecnym tam nacieku dominują limfocyty T (głównie CD3+ CD4, CD8 i CD1+). Ponieważ zbliżone objawy stwierdzane są u ludzi z odmianą podostrego skórnego tocznia rumieniowatego, zakwalifikowano tę jednostkę chorobową jako jedną z postaci tocznia. Fot. 3. Pies z fot. 2; obecne nadżerki, strupy na brzuchu i pachwinach. Objawy kliniczne Jak wspomniano, choroba rozwija się u psów dorosłych. Poza psami czystej rasy przypadki rozpoznawane są również u mieszańców owczarków collie i szetlandzkich [9]. Podobnie jak w przypadku tocznia rumieniowatego objawy choroby mogą nasilać się w okresie letnim [8, 9]. Pierwotne wykwity wstępujące w przebiegu choroby to pęcherzyki i pęcherze. Występują one jednak krótkotrwale i zwykle nie są widoczne podczas badania. Najbardziej charakterystyczne wykwity, widoczne w czasie badania klinicznego, to owrzodzenia. Zmiany te lokalizują się przede wszystkim w okolicach ciała o słabym owłosieniu, jak pachy, pachwiny, brzuch, wewnętrzne powierzchnie małżowin usznych. Zdarza się też, że wykwity mogą występować nie tylko na skórze, ale również na błoniach śluzowych i na granicy skóry i błon śluzowych [9]. Rozpoznanie W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić głównie inne choroby autoimmunologiczne: pemfigoid pęcherzowy, nabyte pęcherzowe oddzielenie się naskórka, pęcherzycę zwykłą, układowy toczeń rumieniowaty, rumień wielopostaciowy – zespół toksycznej martwicy rozpływanej naskórka oraz reakcje polekowe. Badanie na obecność przeciwciał przeciwjądrowych (ANA) jest zwykle ujemne. Jak wspominano, możliwe jest wykonanie specjalistycznych badań w celu wykrycia kilku ekstrahowalnych antygenów jądrowych (ENA). Istotną wskazówką jest wynik badania histopatologicznego. W bioptatach skóry stwierdza się naciek komórkowy, bogaty w limfocyty, obecny na granicy skóry i naskórka, jak również zapalenie mieszków włosowych oraz możliwe powstawanie pęcherzyków podnaskórkowych. W warstwie podstawnej obecne są apoptyczne keratynocyty z cechami zwyrodnienia wodniczkowego [5, 8, 10]. Leczenie Leczenie oparte jest na stosowaniu leków immunosupresyjnych. W pierwszej kolejności możliwe jest zastosowanie glikokrtykosteroidów, takich jak prednison (w dawce 2 mg/kg Kolejnym immunosupresantem, skutecznym w leczeniu choroby, jest azatiopryna (1-2 mg/kg Innym zalecanym lekiem jest teracyklina z niacynamidem (500 mg każdego leku 3 razy dziennie) i witaminy E (400 IU 2 razy dziennie). Niewielka poprawa możliwa jest po zastosowaniu pentosyfiliny w dawce 3-30 mg/kg Wyższa dawka okazała się skuteczna w połączeniu z azatiopryną w dawce 2 mg/kg [9]. Ponadto możliwe jest zastosowanie cyklosporyny A w dawce 4 mg/kg w połączeniu z ketokonazolem – 4 mg/kg (lek ten stosowany jest w celu obniżenia dawki cyklosporyny A, ponieważ prowadzi do zwiększenia jej stężenia w surowicy – jedynym wskazaniem do jego zastosowania są koszty, o ile jest to możliwe, należy jednak proponować podwyższenie dawki cyklosporyny bez stosowania ketokonazolu) i prednisolonem w dawce 0,2 mg/kg [5]. W każdym przypadku wskazane jest dodatkowe leczenie przeciwbakteryjne. Antybiotyki powinny być stosowane przez minimum 4 tygodnie. W leczeniu można zastosować amoksycylinę z kwasem klawulanowym, cefaleksynę, oksacylinę, enrofloksacynę. Poza leczeniem ogólnoustrojowym można stosować miejscowo środki przeciwbakteryjne (zawierające w swoim składzie mleczan etylu, nadtlenek benzoilu, chlorheksydynę). Łączny czas leczenia przeciwbakteryjnego może wynosić nawet do 16 tygodni [9]. ONYCHODYSTROFIA TOCZNIOWA Onychodystrofia toczniowa (symetrical lupoid onychodystrophy, lupoid onychitis) jest jednym z niezbyt powszechnych problemów dotyczących pazurów u psów. Za przyczyny choroby uważa się czynniki żywieniowe, metaboliczne, autoimmunologiczne lub związane z immunosupresją [7]. Omawiana jednostka chorobowa została opisana i nazwana w roku 1995 przez Scotta i wsp. [23]. Istnieją opinie, że bardziej odzwierciedlającą patogenezę choroby byłaby nazwa toczniowe zapalenie macierzy pazura (lupoid onychitis), ponieważ w przebiegu choroby dochodzi do nacieku zapalanego łożyska pazura [6]. Naciek obecny w przebiegu choroby złożony jest głównie z limfocytów B (10-49% komórek) i T (17-74%) oraz nielicznych makrofagów [14]. Podobnie jak ma to miejsce przy toczniu pęcherzykowym, w przypadku onychodystrofii nie stwierdza się podwyższonego miana przeciwciał przeciwjądrowych [3]. Poza objawami dotyczącymi pazurów nie występują inne związane z toczniem układowym, jak zapalenie nerek, niedokrwistość czy trombocytopenia. Badania wykonane u owczarków collie i sznaucerów olbrzymich wskazują, że u tych ras istnieje predyspozycja genetyczna do rozwoju omawianej choroby, choć ze względu na zbyt małą liczbę analizowanych pod tym kątem przypadków nie są to dane w pełni potwierdzone [7]. Niekiedy wraz z chorobą u jednego osobnika stwierdzane są równolegle choroby tła alergicznego, jak atopowe zapalenie skóry czy alergia pokarmowa, ale związek pomiędzy tymi chorobami a onychodystrofią toczniową jest niewyjaśniony [13, 21]. W przypadku gordon seterów, u których rozpoznano onychodystrofię toczniową i dysplazję mieszków włosów czarnych, stwierdzono podwyższony poziom przeciwciał antyjądrowch, co sugeruje, że u tej rasy choroby te mogą mieć zbliżoną autoimmunologiczną etiologię [3]. Objawy kliniczne Predysponowane do rozwoju choroby są samce oraz psy należące do następujących ras: owczarek niemiecki, sznaucer miniaturowy i olbrzymi, labrador retriever, border collie, gordon seter, bokser, greyhound [21]. Na onychodystrofię chorują zwykle psy w średnim wieku (od 3 lat do 8 lat), chociaż notowane były przypadki choroby u 6-miesięcznych osobników [1, 2, 7]. Początkowo procesem chorobowym mogą być objęte pojedyncze pazury, następnie w ciągu kilku tygodni (2-9) obejmuje ona wszystkie pazury. Odrastające w miejsce utraconych pazury są krótkie, suche, miękkie, kruche i łamliwe. Często łożysko ulega wtórnym infekcjom bakteryjnym. Bolesność związana z chorobą jest powodem kulawizny [7]. Poza zmianami dotyczącymi pazurów nie stwierdza się innych objawów klinicznych. Rozpoznanie Różnicując chorobę, należy uwzględnić: onychomycosis (zakażenia grzybicze pazurów), zakażenia bakteryjne (zanokcica), nowotwory łożyska pazurów, pęcherzycę liściastą, toczeń układowy, leiszmaniozę i niedobory żywieniowe. By w sposób pewny postawić rozpoznanie, wymagane jest pobranie wycinka i przeprowadzenie badania histopatologicznego. Dobrym materiałem do badania może być trzeci paliczek palca po jego amputacji [4, 7]. W związku z dużą inwazyjnością takiego badania opracowana została metoda pobierania łożyska za pomocą trepanobiopsji [4]. Procedura bez amputacji trzeciego paliczka została opisana przez Mullera i Olivriego. Uważają oni, że w większości przypadków jest wystarczająca do postawienia rozpoznania [15]. Niestety należy liczyć się z nieprawidłowym wzrostem pazura po wykonaniu tej procedury. Do typowych cech należy zapalenie na granicy skóry i naskórka z naciekiem złożonym z komórek jednojądrzastych (głownie limfocyty i makrofagi, niewielka ilość komórek plazmatycznych oraz granulocytów obojętnochłonnych) [1, 14]. Ponadto w komórkach warstwy podstawnej naskórka obecne jest zwyrodnienie wodniczkowe, martwica tych komórek oraz nietrzymanie pigmentu. Niekiedy stwierdzana jest egzocytoza limfocytów i granulocytów obojętnochłonnych. Może dojść do oddzielenia naskórka od skóry właściwej [6]. W skórze właściwej obecne są obrzęk, wybroczyny i zwłóknienia [7]. Leczenie W przypadku onychodystrofii toczniowej, podobnie jak w innych chorobach autoimmunologicznych, skuteczne jest stosowanie leków immunosupresyjnych. U pacjenta z rozpoznaną chorobą można podawać azatiopryny w dawce 2 mg/kg co 24 godziny. Podana dawka jest dawką początkową, którą po uzyskaniu poprawy należy stopniowo redukować. Skuteczne są stosowane ogólnoustrojowo glikokortykosteroidy (prednizolon w początkowej dawce 1 mg/kg co 24 godziny; podobnie jak ma to miejsce przy podawaniu azatiopryny, dawkę należy stopniowo redukować, aż do połowy i podawania co 48 godzin). Niektórzy autorzy sugerują rozpoczęcie leczenia prednizolonem od dawki 2,2 mg/kg [21]. Inne możliwe do zastosowania leki to tetracyklina z niacynamidem (witamina B3) podawane doustnie u psów o masie ciała powyżej 10 kg w dawce 500 mg co 8 godzin i w dawce 250 mg co 8 godzin u psów o masie poniżej 10 kg (zamiast tetracykliny może być podawana doksycyklina w dawce 5-10 mg/kg [22]. U części zwierząt można uzyskać poprawę po podawaniu nienasyconych kwasów tłuszczowych omega-6 i omega-3, ale należy je stosować przez co najmniej kilka tygodni. Trzeba zaznaczyć jednak, że tylko nieznaczny odsetek psów reaguje na takie leczenie [2, 23]. Nienasycone kwasy tłuszczowe mogą być podawane w połączeniu z teracykliną/niacynamidem lub doksycykliną/niacynamidem, jak również z pentoksyfiliną. Skuteczna jest także pentoksyfilina w dawce od 10 mg/kg co 8-12 godzin, a także klofazymina w dawce 2 mg/kg co 24 godziny. Skuteczność pentoksyfiliny w dawce 10-25 mg/kg podawanej 2 lub 3 razy dziennie oceniana jest na 50-60%. Pentoksyfilina może być podawana również z azatiopryną [13]. Leczenia jest zawsze długotrwałe i powinno być prowadzone przez co najmniej 8 tygodni. Niekiedy pierwsza obrana opcja leczenia jest nieskuteczna, wówczas należy spróbować kolejnej. Co ważne, istnieją przypadki gdzie samoistnie dochodziło do ustąpienia objawów choroby [1, 21]. Powikłania bakteryjne, częste w tej chorobie, należy leczyć antybiotykoterapią ogólnoustrojową (amoksycylina z kwasem klawulanowym lub cefaleksyna w standardowych dawkach). PEMFIGOID Pemfigoid należy do pęcherzowych chorób autoimmunologicznych skóry. Występuje nie tylko u psów i kotów, ale również u świń i koni. W jej przebiegu dochodzi do wytwarzania przeciwciał skierowanych przeciwko antygenowi o masie cząsteczkowej 180 kDA, którym jest kolagen XVII [6, 18]. Istnieją przypuszczenia, że niektóre przypadki kliniczne mogą mieć podłoże genetyczne. Objawy kliniczne Większość przypadków rozpoznawana jest u bardzo młodych zwierząt, w wieku około 1 roku, niekiedy może wystąpić nawet tuż po urodzeniu [17, 18]. Choroba była opisywana u kota himalajskiego i europejskich krótkowłosych. Typowymi wykwitami są pęcherze, nadżerki, wrzody i strupy. Pęcherzyki i pęcherze, formujące się w przebiegu choroby, lokalizują się podnaskórkowo, są trwalsze niż pęcherzyki i pęcherze w przebiegu pęcherzyc, zwłaszcza liściastej i tym samym częściej są obecne u zwierzęcia w chwili badania. Zmiany lokalizują się na małżowinach usznych, brzuchu, pachach i połączeniach skórno-śluzówkowych [18]. Dosyć powszechnie mogą dotyczyć również błony śluzowej jamy ustnej [18]. Stosunkowo często występują wtórne powikłania bakteryjne [6]. U kotów zmiany lokalizują się na twarzy i w jamie ustnej. Rozpoznanie W rozpoznaniu różnicowym należy uwzględnić inne autoimmunologiczne choroby pęcherzowe, głównie pęcherzycę zwykłą, w przebiegu której możliwe jest również powstawanie wykwitów w obrębie błon śluzowych. Bardzo istotne w rozpoznaniu jest badanie histopatologiczne. W odróżnieniu od pęcherzyc nie stwierdza się tutaj akantolizy i typowych dla pęcherzyc komórek akantolitycznych obserwowanych w badaniu cytologicznym. W preparatach histopatologicznych obecny jest naciek zapalny złożony z granulocytów kwasochłonnych i obojętnochłonnych, poniżej naskórka. W przypadkach bardziej zaawansowanych występują pęcherzyki podnaskórkowe. Naskórek z reguły jest prawidłowy. Widoczne są również liczne zdegranulowane eozynofile, obecne na granicy naskórka i skóry właściwej [6, 17]. U kotów wewnątrz powstałych pęcherzy może w ogóle nie być komórek zapalnych [6]. Potwierdzenie rozpoznania możliwe jest metodami immunologicznymi. Podobnie jak w przypadku pęcherzyc, można zastosować immunofluorescencję bezpośrednią i pośrednią lub też wykryć autoprzeciwciała za pomocą metody ELISA [17]. W przypadku immunofluorescencji bezpośredniej można wówczas stwierdzić odkładanie się przeciwciał klasy IgG w błonie podstawnej naskórka. Leczenie Lekiem pierwszego rzutu w przypadku pemfigoidu jest tetracyklina lub tetracyklina z niacynamidem. Jeżeli leczenie tymi lekami nie przyniesie efektu, wówczas podaje się glikokortykosteroidy w dawkach immunosupresyjnych [18]. Wskazane jest unikanie wystawiania chorych zwierząt na bezpośrednie działanie światła słonecznego [22, 23]. PEMFIGOID BŁON ŚLUZOWYCH Jest to forma pemfigoidu, w której dochodzi do powstawania autoprzeciwciał skierowanych przeciwko kolagenowi XVII i lamininie 5. Objawy kliniczne W odróżnieniu od pemfigoidu, pemfigoid błon śluzowych najczęściej rozpoznawany jest u zwierząt dorosłych, jedynie sporadycznie rozpoznaje się go u zwierząt poniżej 1 roku. Nie stwierdzono predylekcji związanej z płcią, chorobę najczęściej rozpoznawano u owczarków niemieckich [6, 18]. Typowymi wykwitami są pęcherzyki, ponadto formują się nadżerki oraz wrzody na błonach śluzowych jamy ustnej, wargach, okolicy nosa, okolicy oczodołu, małżowinach usznych, odbycie i narządach płciowych. U niektórych psów mogą pojawiać się plamki bielacze w okolicy oczodołu [6]. Zmiany występują na błonach śluzowych jamy ustnej, wargach, okolicy nosa, okolicy oczodołu, małżowinach usznych, odbycie i narządach płciowych [6]. Rozpoznanie Podstawą rozpoznania jest badanie histopatologiczne. W preparatach widoczne są pęcherzyki poniżej warstwy rozrodczej naskórka, naciek komórkowy jest z reguły bardzo nieznaczny, a naskórek prawidłowy [6]. W powierzchownych warstwach skóry właściwej może być obecny naciek złożony z granulocytów obojętnochłonnych, eozynofilów, limfocytów i komórek plazmatycznych [6]. Chorobę można rozpoznać również, podobnie jak inne choroby pęcherzowe, za pomocą immunofluorescencji. Leczenie Leczenie jest podobne do leczenia pemfigoidu. Często wystarczające jest stosowanie tetracykliny z niacynamidem. W przypadkach opornych podaje się glikokortykosteroidy i inne leki immunosupresyjne [18]. NABYTE PĘCHERZYKOWE ODDZIELENIE NASKÓRKA Przyczyną choroby jest powstawanie autoprzeciwciał skierowanych w stosunku do kolagenu VII [19, 22]. Objawy kliniczne Choroba najczęściej obserwowana jest u dogów niemieckich. Chorują zwierzęta młode, poniżej 1 roku [18]. Pierwsze objawy to plamki rumieniowe w miejscach, w których następnie dochodzi do powstawania tęgich pęcherzy. W dalszym etapie dochodzi do powstawania nadżerek – zwłaszcza w miejscach gdzie łatwo dochodzi do urazów – w pachach i pachwinach oraz do złuszczania (oddzielanie się) naskórka w jamie ustnej i na opuszkach palcowych. W przypadku wtórnych infekcji bakteryjnych mogą pojawiać się objawy ogólne, gorączka. Niekiedy występuje słabo nasilona miejscowa forma tej choroby, z nielicznymi pęcherzami, bez ekspresji objawów ogólnych. Rozpoznanie Jak przy innych omawianych w artykule chorobach, rozpoznanie stawiane jest na podstawie badania histopatologicznego. Typowe są pęcherze podnaskórkowe i z reguły brak nacieku komórek zapalnych. Niekiedy może występować naciek z granulocytów obojętnochłonnych i tworzenie się mikroropni w powierzchownych warstwach skóry [18, 22]. W niektórych pęcherzach może być obecna krew [6]. Zapalenie w skórze właściwej jest z reguły nieznaczne, czasem z widocznym obrzękiem [6]. W rozpoznaniu można zastosować ponadto immunofluorescencję bezpośrednią lub pośrednią. Leczenie Rokowanie w przypadku choroby jest wątpliwe, a leczenie nieskuteczne Większość chorych zwierząt poddawana jest eutanazji [18]. Autorzy: dr n. wet. Marcin Szczepanik, dr n. wet. Piotr Wilkołek – Zakład Diagnostyki Klinicznej i Dermatologii Weterynaryjnej UP w Lublinie lek. wet. Karina Chmielecka – Przychodnia Weterynaryjna Marwet, Turka lek. wet. Marcin Zając – Przychodnia Weterynaryjna Bafir, Czeladź Streszczenie: U psów i kotów bardzo powszechnie występują choroby skóry tła immunologicznego. Do grupy tej zaliczyć można schorzenia tła alergicznego, autoimmunologicznego oraz inne, niesklasyfikowane w tych dwóch grupach. O ile choroby tła alergicznego i część chorób autoimmunologicznych – jako powszechnie występujące – są dobrze znane, to w grupie tej znajdują się również rzadziej występujące jednostki. W artykule postanowiliśmy przybliżyć mniej znane i rzadziej występujące autoimmunologiczne choroby skóry: toczeń pęcherzykowy, pemfigoid, pemfigoid błon śluzowych i pęcherzowe oddzielenie naskórka oraz immunologiczne zapalenie naczyń skóry. Zdjęcia: Z archiwum autorów Piśmiennictwo: 1. Auxilia Hill Thoday Canine symmetrical lupoid onychodystrophy: a retrospective study with particular reference to management. „J. Small Anim. Pract.”, 2001; 42:82. 2. Bergvall: Treatment of symmetrical onychomadesis and onychodystrophy in five dogs with omega-3 and omega-6 fatty acids. „Vet. Dermatol.”, 1998; 9:263-268. 3. Bohnhorst Øvrebø J., Hanssen I., Moen T.: Antinuclear Antibodies (ANA) in Gordon Setters with Symmetrical Lupoid Onychodystrophy and Black Hair Follicular Dysplasia. „Acta Veterinaria Scandinavica” 42:323-329. 4. Carlotti Claw diseases in dogs and cats. Proceeding of 27 WSAVA congress, Grenada 2002. 5. Font A., Bardagi M., Mascort J., Fondevila D.: Treatment with oral cyclosporin A of a case of vesicularcutaneous lupus erythematosus in a rough collie. „Vet. Dermatol.” 17:440–442. 6. Gross Ihrke Walder Affolter Skin disease of dog and cat. Clinical and histopathologic diagnosis. 2 Ed. Blackwell science, 2005. 7. Harlos C.: Genetic associations between DLA class II and symetrical lupoid onychodystrophy in gigant schnauzer and bearded collie. Uppsala 2009. 8. Jackson Olivry T., Berget F, Dunston Bonnefont C., Chabanne L.: Immunopathology of vesicular cutaneous lupus erythematosus in the rough collie and Shetland sheepdog. a canine homologue ofsubacute cutaneous lupus erythematosus in humans. „Vet. Dermatol.”, 2004; 15:230–239. 9. Jackson Eleven cases of vesicular cutaneous lupus erythematosusin Shetland sheepdogs and rough collies. Clinical management and prognosis. „Vet. Dermatol.”, 2004; 15:37–41. 10. Jackson Olivry T.: Ulcerative dermatosis of the Shetland sheepdog and rough collie dog may represent a novel vesicular variant of cutaneous lupus erythematosus. „Vet. Dermatol.”, 2001; 12:19-27. 11. Jasani S., Boag Smith Systemic vasculitis with severe cutaneous manifestation as a suspected idiosyncratic hypersensitivity reaction to fendazole in a cat. „J. Vet. Intern. Med.”, 2008; 22:666-670. 12. Malik R., Foster Martin P., Canfield Mason Bosward Gough A., Rippon G.: Acute febrile neutrophilic vasculits of the skin of young shar-pei dogs. „Aust. Vet. J.”, 2002; 80:200-206. 13. Mueller Rosychuk Jonas A Retrospective Study Regarding the Treatment of Lupoid Onychodystrophy in 30 Dogs and Literature Review. „J. Am. Anim. Hosp. Assoc.”, 2003; 39:139-150. 14. Mueller R., West Bettenay Immunohistochemical Evaluation of Mononuclear Infiltrates in Canine Lupoid Onychodystrophy. „Vet. Pathol.”, 2004; 41:37-43. 15. Mueller Olivry T.: Onychobiopsy without onychectomy. Description of a new biopsy technique for canine claws. „Vet. Dermatol.”, 1999; 10:55-59. 16. Nichols Morrris Beale A retrospective study of canine and feline cutaneous vasculitis. „Vet. Dermatol.”, 2001; 12:255-264. 17. Olivry T., Chan Autoimmune Blistering in Domestic Animals. „Clin. Dermatol.”, 2001; 19:750–760. 18. Olivry T., Jackson Diagnosing New Autoimmune Blistering Skin Diseases of Dogs and Cats. „Clin. Techniq. Small Anim. Pract.”, 2001; 16:225-229. 19. Olivry T., LaVoy A. , Dunston , Brown , Lennon Warren Prisayanh P., Muller Suter Dean Desmoglein-1 is a minor autoantigen in dogs with pemphigus foliaceus. „Vet. Immunol. Immunopathol.”, 2006; 110:245-255. 20. Parker Foster Case report cutaneous vasculitis in five Jack Russell Terriers. „Vet. Dermatol.”, 1996; 7:109-115. 21. Rosychuk Canine and Feline Autoimmune and Immune Mediated Cutaneous Disease. An Update Proceeding of 27 WSAVA congress, Grenada, 2002. 22. Scott Miller Griffin Veterinary Dermatology. Saunders Company, Philadelphia 2001. 23. Scott Rousselle S., Miller Symmetrical lupoid onychodystrophy in dogs. A retrospective analysis of 18 cases (1989-1993). „J. Am. Anim. Hosp. Assoc.”, 1995; 3:194-201. Przejdź do następnej strony Pęcherzyca liściasta Jedną z oznak zdrowia naszych zwierząt, na którą każdy człowiek zwraca uwagę jest wygląd okrywy zewnętrznej czyli inaczej mówiąc skóry i jej wytworów. Nie trzeba być tutaj lekarzem weterynarii specjalistą, aby widząc psa wychwycić wiele chorób świadczących o złej kondycji pacjenta i jakimś często bliżej nieokreślonym problemie zdrowotnym. Wszystko bowiem jest widoczne gołym okiem i szczególnie w przypadku zmian rozległych niemożliwe do ukrycia dla obserwatora z zewnątrz. Nikogo też zbytnio nie dziwi fakt, że każdy zatroskany opiekun takiego chorego czworonoga natychmiast udaje się do najbliższego lekarza weterynarii w celu uzyskania szybkiej, a przede wszystkim skutecznej pomocy. Przez wygląd zwierząt, za które jesteśmy odpowiedzialni oceniają nas przecież inni w społeczeństwie. I tak zdrowe, piękne, połyskujące futerko jest powodem dumy dla opiekuna a każda nawet najdrobniejsza patologia może rodzić niemałe kłopoty i zmartwienia. Wiele chorób natury dermatologicznej daje się łatwo i niskim kosztem wyleczyć co rodzi radości nie tylko lekarza prowadzącego ale i samego opiekuna. Warunkiem jest jednak szybkie, trafne i pewne rozpoznanie, bo jak leczyć coś, czego nie znamy przyczyny. Są też takie schorzenia o nieznanej przyczynie, co do których pozostaje nam tylko leczenie objawowe polegające na przeciwdziałaniu konsekwencjom. Wreszcie mamy całą grupę chorób autoimmunologicznych, w których organizm zaczyna traktować swoje własne komórki skóry jako obce i je niszczyć powodując tym samym bardzo uciążliwe objawy zewnętrzne. W artykule postaram przybliżyć się właśnie jeden z takich problemów, a więc stosunkowo często występująca pęcherzycę liściastą. Najpierw krótkie wprowadzenie, abyśmy wiedzieli, o czym mowa. Czym są choroby autoimmunologiczne?Co to jest pęcherzyca liściasta u psa?Pęcherzyca liściasta u psa objawyPęcherzyca liściasta diagnostyka różnicowaPęcherzyca liściasta rozpoznawaniePęcherzyca liściasta u psa leczeniePęcherzyca u psa lekiLeczenie wspomagające i profilaktyka Czym są choroby autoimmunologiczne? Czym są choroby autoimmunologiczne? Układ odpornościowy, choć na co dzień raczej sobie z tego nie zdajemy sprawy, jest bardzo skomplikowaną strukturą złożoną z narządów, gruczołów i niezwykle licznych, różnorodnych komórek, współdziałających i warunkujących zdrowie i homeostazę organizmu. To właśnie dzięki jego sprawnemu działaniu nie chorujemy i pozostajemy sprawni i pełni sił witalnych, w sytuacji zaś jakiejkolwiek infekcji bakteryjnej czy wirusowej mamy szanse na powrót do zdrowia. Patogeny wnikające do organizmu są najpierw rozpoznawane przez specjalne komórki, a następnie niszczone czemu często towarzyszy choćby gorączka czy złe samopoczucie. Na ogół więc walka z drobnoustrojami odbywa się po uprzednim ich rozpoznaniu jako czynników szkodzących i utrudniających w utrzymaniu homeostazy. Czasem jednak dochodzi do sytuacji gdy „coś zawodzi” i niszczone są własne komórki i tkanki. Mamy więc sytuację patologiczną, w której zdrowe komórki organizmu są atakowane przez własny układ odpornościowy i traktowane jako „chore lub wręcz patogeny”, które szybko trzeba usunąć. Choroby autoimmunologiczne ogólnie mówiąc, mogą być „swoiste narządowo” gdy niszczony jest dany, konkretny narząd lub gruczoł lub „nieswoiste” gdy choroba dotyczy wielu układów i narządów, czyli praktycznie całego organizmu. Choroby te mogą dotykać praktycznie każdego układu i narządu w organizmie. W medycynie ludzkiej stwierdzono dotychczas około 80 chorób autoimmunologicznych o różnym stopniu nasileniu i tym samym objawach klinicznych. Niektóre mogą być łagodne a inne powodować bardzo poważne konsekwencje w tym nawet niepełnosprawność. Przykładowo jako najbardziej znane choroby tego tła u ludzi możemy uznać: cukrzycę typu I, chorobę tarczycy Gravsa Basedowa powodującą nadczynność, nieswoiste zapalenia jelit, łuszczycę, reumatoidalne zapalenie stawów. Dokładne przyczyny tych schorzeń nie są jeszcze poznane. Wymienia się wprawdzie wiele potencjalnych czynników sprzyjających z tymi genetycznymi, środowiskowymi czy infekcyjnymi na czele, ale stuprocentowej pewności w tej kwestii nie ma. Niektóre choroby mogą częściej pojawiać się w danej rodzinie u osób blisko ze sobą spokrewnionych, ale do ich ujawnienia się w formie klinicznej potrzebne są jeszcze inne czynniki np. stosowanie pewnych leków czy infekcja wirusowa. Do chorób skóry u psów wykazujących podłoże autoimmunologiczne z całą pewnością możemy zaliczyć: pęcherzycę liściastą, pęcherzycę rumieniowatą, pęcherzycę zwykłą, pemfigoid pęcherzowy, skórny toczeń rumieniowaty, układową postać tocznia rumieniowatego. Pęcherzyca liściasta u psów występuje najczęściej. Co to jest pęcherzyca liściasta u psa? Pęcherzyca liściasta (łac. pemphigus foliaceus) jest chorobą autoimmunologiczną skóry, której istotą jest produkowanie przez układ odpornościowy przeciwciał skierowanych przeciwko własnym składnikom keratynocytów a dokładnie molekułom ich przylegania. Inaczej mówiąc: u podstaw tej choroby leży powstawanie przeciwciał niszczących białka tworzące połączenia między komórkami naskórka. Głównym białkiem przeciwko, któremu powstają przeciwciała jest desmogleina 1 będąca glikoproteiną o masie cząsteczkowej 150 kd. Powstające przeciwciała głównie podklasy IgG 4 i w mniejszej ilości IgG 1 odkładają się w przestrzeni międzykomórkowej, prowadząc do patologicznego odłączania się komórek naskórka od siebie co nosi nazwę akantolizy. Akantoliza jest zjawiskiem polegającym na utracie łączności między komórkami kolczystymi naskórka w wyniku zanikania mostków między komórkowych je łączących, co powoduje że leżą one luźno w istniejących przestrzeniach, mają kształt owalny i duże, nieprawidłowe jądra. Objawem klinicznym akantolizy jest powstawanie na skórze pęcherzy i pęcherzyków co zresztą jest jednym z ważniejszych objawów pęcherzycy liściastej, zarówno u psa, jak i kota. Pęcherzyca liściasta to najczęściej występująca u psa i kota pęcherzyca o czym już na wstępie warto wiedzieć. Choroba nie wykazuje predyspozycji, płciowych czy związanych z wiekiem, częściej notowana jest jednak u psów rasy: chow chow, owczarek niemiecki, doberman, nowofundland, akita inu. Przypadki pęcherzycy liściastej notowane były w wieku od 0,5 do 15 lat a więc choroba może wystąpić zarówno u młodych, jak i u starszych zwierząt. Co do powodów choroby w zdecydowanej większości przypadków trudno wykazać bezpośrednią przyczynę, choć czasem jest konsekwencją podawania pewnych leków czy wynikiem przewlekłego stanu zapalnego skóry. U psów wykazano ścisły związek między przypadkami pęcherzycy a podawaniem im sulfonamidów z trimetoprimem czy cefaleksyny, choć nie dzieje się tak w każdym przypadku. Jako przyczynę bezpośrednią podaje się wiązanie się fragmentów tych substancji z błonami komórkowymi keratynocytów co wyzwala niejako pęcherzycę. Czasem pęcherzyca może ujawnić się po pewnych chorobach alergicznych skóry np. po alergicznym pchlim zapaleniu skóry, co pozwala przypuszczać że istnieje ścisły związek między nimi. Nie dzieje się jednak tak w każdym przypadku i nie każdy pies z APZS musi zachorować na pęcherzycę. Co ciekawe pewne jej przypadki mogą nasilać się w miesiącach letnich, gdy zwierzęta nastawione są na intensywniejsze promieniowanie słoneczne i dłużej przebywają na świeżym powietrzu. Pęcherzyca liściasta może występować wspólne z innymi chorobami takimi jak: grasiczak, niedoczynność tarczycy, toczeń rumieniowaty, leiszmanioza. Możliwe więc że to właśnie te schorzenia modyfikują pracę układu odpornościowego i nastawiają go na produkowanie autoprzeciwciał, które niszczą zdrowe, własne tkanki. Typowymi objawami pęcherzycy liściastej są wykwity przybierające formę krost śródnaskórkowych, które następnie przekształcają się w nadżerki i strupy. Pęcherzyca liściasta u psa objawy Dla laika może to wyglądać jak powierzchowne krosty. Bardzo często możemy je przegapić, gdyż zlokalizowane w sierści i łatwo ulegają uszkodzeniu. Trudno więc nawet uważnemu opiekunowi jednoznacznie określić, od kiedy zaczęła się choroba u jego psa. Następnie pojawiają się zmiany o charakterze wtórnym w postaci powierzchownych: nadżerek, krost, strupów, blizn, kryzków naskórkowych, wyłysień. Obszary skóry objęte procesem chorobowym mogą być łyse i może występować złuszczanie się naskórka. Dość typowym miejscem lokalizacji zmian dermatologicznych są te zlokalizowane na: małżowinach usznych, wokół oczu, na lusterku nosowym. Mogą przybierać one charakter symetryczny. Czasem zmiany umiejscawiają się na opuszkach palcowych. Musimy sobie powiedzieć, że taka lokalizacja zmian jest charakterystyczna dla chorób tła autoimmunologicznego, co ułatwia postawienie i ukierunkowanie rozpoznania. Choroba często rozpoczyna się na grzbiecie nosa jako jego odbarwienie, wokół oczu czy na małżowinach usznych. Powstające zmiany skórne mogą swędzieć. Często występującym objawem jest hiperkeratoza opuszek palcowych. Może to zresztą być jedyny objaw chorobowych przy pęcherzycy liściastej. Może dochodzić do nadmiernej łamliwości, przerostu czy rozwarstwienia pazurów co powoduje bolesność przy chodzeniu, co z kolei manifestowało się będzie kulawizną. Bardzo rzadko, można powiedzieć, że wyjątkowo zmiany ujawniają się na błonach śluzowych. Choroba może też dawać objawy ogólne w postaci: powiększenia węzłów chłonnych, gorączki, wychudzenia, apatii i osowiałości, obrzęku kończyn. Nie są to jednak przypadki zbyt częste, w pęcherzycy bowiem dominują objawy dotyczące skóry. Pęcherzyca liściasta diagnostyka różnicowa Pęcherzyca liściasta diagnostyka różnicowa Jak widzimy po opisie objawów klinicznych choroby, są one na tyle mało specyficzne, że tylko na ich podstawie trudno postawić pewne i jedynie słuszne rozpoznanie. Zawsze bowiem musimy pamiętać, że w przypadku chorób dermatologicznych wiele różnych problemów może dawać podobne objawy stąd konieczność wykluczenia wielu innych, podobnie klinicznie przebiegających chorób. I tak rozpoznając pęcherzycę liściastą musimy pamiętać o: nużycy, grzybicach, powierzchownych ropnych zapaleniach skóry, krostkowych zapaleniach skóry, wysypkach polekowych, zapaleniu skórno-mięśniowym, dermatozie cynkozależnej, chłoniaku epiteliotropowym. Nie możemy zapominać też o innych chorobach natury autoimmunologicznych. Widzimy więc jak wiele chorób musimy wykluczyć aby postawić pewne rozpoznanie. Pęcherzyca liściasta rozpoznawanie Objawy kliniczne mogą oczywiście ukierunkować diagnostykę w kierunku chorób tła autoimmunologicznego, ale są na tyle mało specyficzne, że tylko na ich podstawie trudno postawić pewne rozpoznanie. Z pomocą przychodzi nam za to badanie cytologiczne oceniające pobrane komórki. Najbardziej miarodajne jest pobranie materiału ze świeżych krost lub nadżerek. Jeśli w takim preparacie stwierdzimy obecność komórek z warstwy ziarnistej lub kolczystej z wybarwionym jądrem, czyli komórek akantolitycznych rozpoznanie może wydawać się oczywiste. Uważajmy jednak aby nie popełnić błędu ponieważ komórki akantolityczne nie występują tylko przy pęcherzycy, ale też przy głębokich ropnych zapaleniach skóry czy niektórych grzybicach. W szybkiej diagnozie trzeba więc być ostrożnym. W takim preparacie stwierdzimy również nieliczne eozynofile i granulocyty obojętnochłonne bez obecności drobnoustrojów chorobotwórczych. Pomocne i w miarę pewne w rozpoznaniu może być za to badanie histopatologiczne skóry. We wczesnych zmianach widzimy komórki akantolityczne obecne w pęcherzykach, jednak szybko one zanikają i ulegają przekształceniu w krosty. Krosty lokalizują się w warstwie rogowej lub ziarnistej naskórka. Objawem bardzo specyficznym, charakterystycznym pęcherzycy liściastej jest ponowne powstawanie warstwy rogowej pod krostą, czyli proces zwany rekornifikacją. Objaw ten pozwala odróżnić pęcherzyce od zakażeń bakteryjnych. Komórki akantolityczne ulegają z reguły procesowi apoptozy, czyli zaprogramowanej śmierci komórki. Oczywiste jest, że wszystkie te zjawiska muszą być oceniane przez sprawne i doświadczone oko dobrego histopatologa co pozwala uniknąć ewentualnych pomyłek. W wycinku pobranym drogą biopsji skóry możemy wykazać specyficzne przeciwciała klasy IgG przy pomocy immunoflurescencji bezpośredniej. Do diagnozowania pęcherzycy liściastej wykorzystać możemy też metody pośredniej immunofluorescencji, metodę immunoperoksydazową czy Western blot, a więc uciec się do bardziej skomplikowanych i dostępnych przez niektóre laboratoria nowoczesnych badań. Wszystko zaś po to, aby postawić pewne, trafne rozpoznanie i wdrożyć tym samym skuteczne leczenie. Pęcherzyca liściasta u psa leczenie Pęcherzyca liściasta u psa leczenie Jak leczyć pęcherzycę liściastą? Skoro jak już wiemy pęcherzyca liściasta jest chorobą autoimmunologiczną oczywistym wydaje się, że jej leczenie opierało się będzie na podawaniu leków hamujących działanie układu odpornościowego, czyli na terapii immunosupresyjnej. Pęcherzyca u psa leki W sytuacji, gdy podejrzewamy wystąpienie choroby jako konsekwencje stosowania leków (cefaleksyna, sulfonamidy z trimetoprimem) ich odstawienie oraz krótkotrwałe leczenie sterydami powinno spowodować trwałe wyleczenie. W innych przypadkach musimy uciec się do stosowania sterydów w dawkach immunosupresyjnych. Terapię rozpoczynamy więc od prednizonu podawanego w wysokiej dawce 2-6 mg / kg m. c. 1-2 razy dziennie. Gdy to nie przynosi spodziewanego efektu stosujemy silniej działające sterydy takie jak: triamcynolon w dawce 0,2- 0,6 mg / kg m. c., deksametazon w dawce 0,2- 0,4 mg / kg m. c. z reguły 1 raz dziennie. Wraz ze stosowaniem leków immunosupresyjnych należy rozważyć równoległe podawanie antybiotyków chroniących skórę przed wtórnymi nadkażeniami bakteryjnymi. Po uzyskaniu widocznej poprawy staramy się zmniejszać ilości podawanych leków sterydowych do najniższej, ale zarazem skutecznej dawki. Pamiętajmy o licznych efektach niepożądanych, szczególnie długotrwałego stosowania leków z tej grupy. Możemy też zastosować leki sterydowe, szczególnie te silniej działające w postaci miejscowej zewnętrznej, a więc w maści lub kremie. Należy jednak uważać na ich działanie uboczne (wtórne ropne zapalenie skóry, zanik skóry czy wyłysienia) i stosować je z dużą ostrożności i tylko tyle ile to absolutnie konieczne. Lekiem wykorzystywanym w leczeniu pęcherzycy jest także azatiopryna, czyli cytostatyk stosowany doustnie. Zwykle podajemy ją raz dziennie w dawce około 2 mg/ kg m. c. Preparat wykazuje jednak liczne efekty uboczne, ponieważ może upośledzać pracę szpiku kostnego czy uszkadzać wątrobę i nerki stąd konieczność monitorowania ich funkcjonowania poprzez wykonywanie w odstępach kilkutygodniowych badań krwi (transaminazy czy morfologia). W leczeniu schorzenia wykorzystuje się też cyklofosfamid (1,5 mg / kg m. c.), chlorambucil (0,1-0,2 mg / kg m. c. co 1-2 dni). Z innym, mniej popularnych metod leczenia wykorzystujemy doustne podawanie soli złota (np. auranofina w dawce 0,03 do 0,2 mg/ kg m. c. 2 razy dziennie) lub tetracykliny i amid kwasu nikotynowego (250-500 mg 3 razy dziennie). W leczeniu choroby wykorzystuje się też wiele nowych leków, co do których opracowywane są schematy dawkowania. Przykładem może być cyklosporyna A podawana w dawce 5-10 mg kg m. c. doustnie raz dziennie. Gdy mamy zaś zmiany tylko miejscowe ograniczone do niewielkiej powierzchni cyklosporynę zastosować możemy w formie maści. Leczenie wspomagające i profilaktyka Jako leczenie wspomagające chorym psom zaleca podawanie się wielonienasyconych kwasów tłuszczowych z rodziny omega 3 / omega 6 i witaminy E. Jako działanie profilaktyczne możemy unikać długiej ekspozycji naszych psów na światło słoneczne bowiem jak już wspominałem to promieniowanie ultrafioletowe uważa się za jeden z potencjalnych czynników wyzwalających chorobę. Coraz więcej firm sprzedaje też odpowiednie preparaty kosmetyczne z filtrem dla psów co pozwala skutecznie chronić zwierzęta przed szkodliwym nadmiernym nasłonecznieniem. Leczenie pęcherzycy liściastej przeważnie jest długotrwałe i wynosi od kilku miesięcy do nawet pół roku. Po tym czasie można spróbować stopniowego ograniczania dawek i całkowitego ich odstawienia. Oczywiście wszelkie modyfikacje i zmiany leczenia muszą konsultowane być ze specjalistą prowadzącym proces leczenia naszego pupila. Podsumowanie Pies może zachorować na pęcherzycę liściastą w każdym momencie swego życia” src=”https://cowsierscipiszczy. Pl/wp-content/uploads/2016/08/leki-na-padaczke-psa. Jpg” alt=”pies może zachorować na pęcherzycę liściastą w każdym momencie swego życia” width=”1200″ height=”800″ data-wp-pid=”1275″ /> pies może zachorować na pęcherzycę liściastą w każdym momencie swego życia Podsumowując problem pęcherzycy liściastej u psów warto pamiętać, że jest chorobą dermatologiczną, na którą zachorować może nasz pies w każdym momencie swego życia. Problem rozpoczyna się często od drobnych zmian i odbarwień na nosie, które tylko na początku mogą być niewielkim defektem kosmetycznym, później zaś staną o wiele rozleglejszym i poważniejszym problemem. Z diagnostyka i dalej podjętym leczeniem nie warto więc zwlekać w nadziei, że samo, po pewnym czasie przejdzie. Choroby skóry rzadko bowiem same mijają bez wprowadzonego leczenia. Warto zawsze, nawet z najdrobniejszą zmianą pojawić się w gabinecie i skonsultować to z lekarzem weterynarii niż później narażać zwierzę na skomplikowane i długotrwałe leczenie, a siebie na niepotrzebne koszty. Przed pęcherzyca zwierzecia nie uchronimy, możemy jednak skutecznie ją leczyć. Dr n. wet. Kourou Dembele – dermatolog Przychodnia Weterynaryjna Białobrzeska Pęcherzyca liściasta to choroba autoimmunologiczna Choroby autoimmunologiczne można podzielić na kilka grup. Do jednej z nich należą choroby pęcherzowe, do których zalicza się pęcherzyca liściasta, rumieniowata, bujająca, paranowotworowa i zwyczajna. Pęcherzyce – liściastą i rumieniowatą, leczy się najłatwiej. Tę drugą można nazwać siostrą tocznia rumieniowatego, ponieważ czasami niczym się od niego nie różni. Ale pęcherzyca rumieniowata należy do grup pęcherzowych, toczeń rumieniowaty natomiast, to zupełnie inna grupa. Wymienione choroby to choroby autoimmunologiczne, tzn. takie, które powodują, że organizm zaczyna wytwarzać przeciwciała przeciwko własnym komórkom. I to prowadzi do zaburzeń, kohezji (zaburzenia spójności) między warstwami skóry. Dlatego zaczynają się tworzyć pęcherze. Ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, to od początku jesteśmy troszeczkę na przegranej pozycji. Niezależnie od nas organizm traktuje własne komórki jak czynnik obcy i chce je całkowicie usunąć. Przy leczeniu pęcherzycy liściastej stosuje się leki immunosupresyjne, np. azatioprynę. Pęcherzyca czy alergia? Czy pęcherzyce można pomylić z alergiami? Jest to trudne, ale można. Choroby autoimmunologiczne dotyczą konkretnych obszarów ciała. Na przykład, jeśli wystąpi dermatoza części głowowej, przy stawianiu diagnozy należy w pierwszej kolejności wziąć pod uwagę choroby autoimmunologiczne. Pęcherzyca liściasta daje zmiany na grzbiecie nosa, na brzegach małżowiny usznej, szczególnie u kotów, ale może też dotyczyć opuszek palców. Jeśli więc są objawy w części głowowej – grzbiet nosa, małżowiny uszne – to automatycznie szukam, czy w innych miejscach nie ma zmian. Pęcherzyca rumieniowata z kolei atakuje grzbiet i lusterko nosa, ale zazwyczaj nie ma zmian w małżowinach usznych. W oparciu o to, że stwierdzam zmiany w części głowowej zwierzaka, wiem, że powinienem zacząć szukać przyczyny schorzenia od chorób autoimmunologicznych. Oczywiście jest to diagnostyka różnicowa. Jeżeli mamy do czynienia z chorobą autoimmunologiczną, to może być grzybica głęboka albo jakiś pasożyt. Muszę więc te ewentualności wykluczyć. Zazwyczaj, po wykluczeniu dodatkowych chorób, które mogą dawać podobne objawy, rozpoznanie polega na pobraniu materiału biopsyjnego do laboratorium, gdzie robione są testy. Szansa na wyleczenie Leczenie pęcherzycy liściastej i rumieniowatej jest dosyć łatwe. Toczeń krążkowy także można leczyć. Mogą pojawiać się nawroty, ale jest też czas remisji. Gorzej z pęcherzycą zwyczajną. W tym przypadku szanse na wyleczenie są mniej więcej 50 na 50. Ale zwykle pacjent trafia do grupy tych 50%, których nie da się wyleczyć, ponieważ choroba słabo reaguje na leki. Leczenie polega na stosowaniu leków immunosupresyjnych. W tym przypadku, w pierwszej kolejności podaje się preparaty sterydowe w bardzo dużych dawkach. Odwrotnie niż przy atopii. W przypadku atopowym alergicznym, zwykle zaczynamy leczenie od małych dawek i stopniowo je zwiększamy, gdyż pacjent musi brać te leki do końca życia. . Jakie leki stosować? W przypadku chorób autoimmunologicznych musimy blokować podział komórek. Chodzi o to, żeby nie dopuścić do różnicowania limfocytów B, które wytwarzają przeciwciała różnego rodzaju. Dlatego zaczynamy od bardzo wysokich dawek, ale dosyć szybko je zmniejszamy. Po 2-3 tygodniach wiemy, czy organizm zareagował na dany lek czy nie. Jeśli nie, to zmieniamy lek. Podajemy np. azatioprynę, leki antymitotyczne (hamujące podział komórek), lub np. cyklosporynę. Jest kilka kombinacji, które można wypróbować, by sprawdzić, na który lek zwierzę reaguje i który jest skuteczny. W niektórych przypadkach, przy pęcherzycy rumieniowatej czy toczniu krążkowym, na początku choroby zwykła witamina E w dużych dawkach może być bardzo pomocna, zanim wejdziemy inwazyjnie z lekami. Ale zanim przystąpimy do leczenia choroby autoimmunologicznej, musimy mieć pewność, że jest właśnie taka choroba. Zobacz też: Trądzik młodzieńczy u psa Hiperkeratoza – co to za schorzenie? Pies łysieje – czy to jest choroba? PodsumowanieTytułPęcherzyca liściasta i rumieniowataOpisPęcherzyca liściasta i rumieniowata należą do chorób autoimmunologicznych. Dr Kourou Dembele - dermatolog, mówi o objawach tych chorób i metodach leczenia. Dermatolog dorosły pies kot pies zdrowie

pęcherzyca liściasta u psa